یکی از ابعاد پنهان اما پر قدرت عکسای خانوادگی که مادرها و اکثر عکاسان به ندرت در نظر می‌گیرن، نحو ی کمک این عکسا به تربیت کودکان و افزایش اعتماد به نفس اونهاست. روان‌شناسان و متخصصان تحقیقات مختلفی رو در دهه‌های اخیر برای کشف این ارتباط انجام دادن.
در سال ۱۹۷۵ تحقیقی با حضور گروهی از چهار سطح تحصیلی در دانشکده تنسی دانشگاه تولان برگزار شد. در طول یک دوره پنج هفته‌ای، کودکان به طور مرتب عکس‌هایی از خودشون با دوربین‌هایی که در اختیارشون قرار داده شده بود در وضعیت‌های مختلف می‌گرفتن و به این ترتیب احساسات متنوع خود رو بروز می دادن. کودکان بر روی تصاویر چاپ شده ی خودشون کار می‌کردن و هر هفته آلبوم‌هایی تهیه می‌کردن. در پایان تحقیق، تست کودکان و معلمان، ۷۳ درصد افزایش در میانگین رفتارهای اعتماد به نفس دانش‌آموزان را نشان داد. این تحقیق نشان داد عکس‌های شخصی و لذت بردن از این روش خاص می تونه  به افزایش اعتماد به نفس کودکان کمک کنه.

اما چگونه عکس‌های خانوادگی می‌تونن به افزایش اعتماد به نفس کودکان کمک کنن؟

دیوید کراس یک روان‌شناس معتبر از اوهیو می‌گه: «من فکر می‌کنم بسیار مهمه که خانواده به عنوان یک واحد خانوادگی نشون داده بشه. برای کودکان مفید است که ببینن ارزش دارن و بخشی از آن واحد خانوادگی هستن.»
شغل یک عکاس ایجاد و حفظ تصویری از خانواده برای کودکان به عنوان فضایی امن و صیانت شده ست و بچه‌ها خیلی ساده این حس را پیدا میکنن.
کراس یکی از پیشگامان استفاده از عکس‌های شخصی و آلبوم‌های خانوادگی برای کمک به مشاوره و درمان سلامت روان است. او در سال ۱۹۸۳ کتاب «عکس‌درمانی و سلامت ذهنی» را به رشتة تحریر درآورد که یک متن مهم برای استفاده از عکس در درمان است.
جودی وایزر که یک روان‌شناسی، متخصص هنر درمانی و یک محقق در ونکوو است می‌گوید: «آنها تبارشناسی و منحصر بودن خانواده و داستان خود را یاد می‌گیرن. وقتی کودک پرتره ی خانوادگی رو می‌بینه که خودش هم در آن عکس قرار داره، با خودش میگه: «این افراد من رو  بخشی از خود می دونن و برای همین من به این جا تعلق دارم. من اهل اینجا هستم.»
وایزر بیش از ۲۰ سال از عمر خود را صرف بررسی استفاده از عکس‌های خصوصی برای کمک به فرآیند درمان مراجعان خودش کرده. بسیاری از افراد او را یک مرجع پیشگام در برابر  این گونه روش‌های درمانی می دونن که اصطلاحاً عکس‌درمانی نامیده می‌شه.

عکسای دیجیتال یا عکسای چاپی؛کدوم تاثیر مثبت بیشتری دارن؟

مسلماً، به جای عکس‌های چاپی، خونواده ها به طور فزاینده‌ای از عکس‌های دیجیتالی لذت می‌برد که می‌تونن اونها رو در تلفن همراه یا لپ تاپشنون داشته باشن یا تو شبکه های اجتماعی به اشتراک بذارن.اما آیا یک عکس در تبلت یا گوشی یا رسانه‌های اجتماعی همون تأثیر رو برای کمک به افزایش اعتماد به نفس فرزندان دارن؟
کراس می‌گوید: «من تعصبی ساده دارم. فکر می‌کنم عکس‌های خونوادگی باید بر روی دیوار باشن.»
کراس در ادامه می‌گوید: «من درباره اعتماد به نفس محافظه‌کار هستم و فکر می‌کنم قرار دادن یک عکس خانوادگی در جایی از خانه که کودکان بتونن اون رو هرروز بدون نیاز به کلیک کردن در کامپیوتر ببینن، حس آرامش و اعتماد به نفس را در اونها ایجاد می‌کنه. اونها این عکس‌ها را میبینن و احساس می‌کنن که دیگران آنها را دوست دارن و به اونها توجه می کنن.
اهمیت عکسای چاپی که در فضای خونه استفاده می شه توسط کارشناسان و متخصصان دیگری هم مورد تأکید قرار گرفته.
کرایگ استینبرگ یک روان‌شناس برجسته که با کودکان پنج تا سیزده سال کار می‌کنه، در این باره می گه: «تعصب شخصی و بالینی من این است که چیزی بسیار قوی در لمس انگشتان شما بر روی یک تصویر چاپی واقعی وجود داره. لمس کردن عکسی که در آن صورت میخنده یا لمس شانه ها در عکس همانند لمس کردن یک کتاب در زمان خواندن اونه. تهییج زیاد در مغز هنگامی پیش میاد که شما یک تجربه ی حسی دارین. در دنیای دیجیتال، بخش زیادی از این احساس از بیم میره. شما صفحه کلید، موس یا صفحه نمایش رو  لمس می‌کنید نه عکس رو.»
کتی لاندر ـ گولدبرگ مددکار اجتماعی و یک عکاس حرفه‌ای در سنت لوییس میسوری و مدیر واکاوی عکس که کارگاه‌هایی را برای دختران و زنان با استفاده از پرتره برگزار می‌کنه، در این باره میگه: «نمایش دایم عکس‌ها در خونه این پیام رو ارسال می‌کنه که خونواده ی  ما و اعضای اون برای یکدیگر مهم هستن و ما به خاطراتی که با هم تجربه کردیم افتخار می کنیم.»

عکسای خونوادگی رو توی اتاق خواب بچه ها بذارین
همچنین، کراس توصیه می‌کنه عکس‌هایی که کودک همراه با خونواده گرفتن در اطاق خواب کودک نصب بشه تا اون قبل از خواب آخرین تصویری که می‌بینه و صبح اولین تصویری که پس از بیدار شدن می‌بینه، تصویر خودش در کنار خونواده اش باشه. این نشانگر عشق و توجهی است که شما به فرزند خود دارین و نشانگر اهمیت او برای شما است.